Het valt niet te ontkennen, maar of je nu uit Chicago, Texas, Louisiana of Nieuw-Zeeland of waar dan ook komt, als de blues in je bloed zit, zit hij niet ergens anders! Wat we ook kunnen zeggen van Grant Haua uit Tauranga, Nieuw Zeeland, want waarheen deze singer-songwriter - gitarist ook naartoe gaat, hij draagt de ziel van dat contingent steeds met zich mee. Ook zijn songs baden in de warme kleuren van zijn land. De mood varieert van melancholisch tot opgewekt, maar steeds met die onderstroom van ontheemding en verlangen. Zijn originele songs zingt hij vaak met een rauwe stem, waardoor hij het mysterie van zijn songs nog meer diepgang geeft. En dat is nu ook weer duidelijk te horen op zijn nieuwste album "Ora Blues At The Chapel", dat live opgenomen is op 27 februari in zijn geboorte archipel, en dat bij een eerste luisterbeurt duidelijk de schaduwen doet herleven van grote artiesten van een halve eeuw geleden.

Toen Grant 13 was begon hij gitaar te spelen, om uiteindelijk er zijn brood mee te verdienen. Het is moeilijk te zeggen als je opgroeit en optreedt in een klein land als Nieuw Zeeland, maar de afgelopen 10 jaar heeft hij dat ook gedaan. In 2010 kreeg zijn eerste solo album "Knucklehead" goede kritieken in de belangrijkste muziek magazines. Het opende een paar deuren, en zo ontmoette hij percussionist Michael Barker (Neil Finn, John Butler Trio ) en vormden samen het blues rock duo Swamp Thing en de volgende 8 jaar schreven en toerden deze artiesten regelmatig, wat hun in 2016 naar Louisiana bracht waar ze uitgenodigd werden door de Baton Rouge Arts Society. In jan. 2019 na letterlijk ontelbare tournees door Australië en Nieuw Zeeland heeft hij Swamp Thing verlaten om zich opnieuw te focussen op zijn persoonlijke muziek. Op het vorig jaar uitgebrachte "Awa Blues" (2021), profiteerde Grant niet alleen van de internationale bekendheid die hij kreeg toen hij bij Dixiefrog tekende, maar ook van de zegen van labelgenoot Fred Chapellier, die Haua op deze plaat begeleidde op gitaar, maar toch draait het hier allemaal om Grant, zijn zang en zijn stuwende akoestische gitaar. Het is een album geworteld in de blues, soms zeer traditioneel, maar op andere momenten heel up to date en boordevol emotie en hooks. De verschijning van deze Maori bluesman had, vanaf toen meteen zijn muzikale effect. Een vleugje exotisme in een album heeft altijd een grote aantrekkingskracht op een publiek dat op zoek is naar verrassingen en originaliteit.

Een buitengewone stem, een verrassende vingervlugheid op de gitaar, gemakkelijk te onthouden composities en melodieën, het behoren tot de Maori cultuur, en daarbij een niet aflatende passie voor de Blues laten allemaal hun stempel achter op het publiek! Maar met zijn nieuwste release "Ora Blues At The Chapel" is het nu een ander verhaal. Hij biedt ons nu een verzameling liedjes aan die hij in de afgelopen 15 jaar heeft geschreven en gecomponeerd en die hij nu live heeft uitgevoerd. Tijdens de periode van opsluiting die hem verhinderde eerder naar Europa te vliegen, kwam hij samen met zijn vaste medewerker Tim Julian in zijn Colour Field Recording Studio en omringde zich met muzikanten als Mickey Ututaonga op drums, Brian Franks op bas en Delanie Ututaonga op zang om enkele nummers uit zijn enorme repertoire te coveren. En eind februari van dit jaar kwamen de muzikanten bijeen in een historisch dorpje in de Tauranga regio om 13 van die nummers live te spelen, waaronder nummers van zijn vorige band, Swamp Thing.

Of het nu songs zijn van Kevin Coyne ("It's OK", "Balladeer"), Roger Chapman ("Bad Man", "Be Yourself", "Voodoo Doll"), Paul Rodgers ("The Burn", "This Is The Place"), Van Morrison ("Good Woman", "Keep On Smiling", "Better Day", "Song For Speedy") of Delaney & Bonnie ("Beetlejuice", "Shame On You"), dit album wekt inderdaad de herinneringen op aan de soul en blues periode uit de jaren zeventig. Met de versterking van de hier boven vernoemde artiesten, ligt de grootste troef van deze warme liveshow in zijn vermogen om de verontrustende indruk te destilleren dat dit alles net verzonnen is. Het resultaat is een kleurrijk geheel, een uitspreiding van ritmische blues, waarin zijn gekende fusieblues zich laat overhellen naar de modernere meer rockende Amerikaanse blues - denkende aan een bluesy John Hiatt – en dit vermengd met R ‘n B en soul, terwijl het exotisme van zijn zang en de pianoklanken meer herinneren aan de Afrikaanse tradities. Dat is echter een van de echte geneugten van dit album, want als je het afspeelt is het alsof je op een ontdekkingsreis gaat terwijl Grant zich door een heleboel verschillende, op blues gebaseerde stijlen beweegt, waarbij zijn gitaar en zang steeds de toon aangeven. Wetende dat hij van 1 tot 4 juli 2022 op de Cognac Blues Passion en vervolgens op 17 juli 2022 op het Cahors Blues Festival zal staan, kan ons alleen maar doen sidderen van ongeduld om hem later in de Benelux te zien!